เด็กน้อยกับสุนัขจรจัด

เด็กน้อยกับสุนัขจรจัด

เรื่องสั้น คติธรรม
แปล:สุชาติ เศรษฐมาลินี

ครั้งหนึ่ง ขณะที่ ท่านอับดุลลอฮ บิน ญะฟัร ได้เดินผ่านผืนป่าแห่งหนึ่ง ท่านได้พบเด็กชายผิวดำชาวเอธิโอเปียซึ่งเป็นทาสกำลังทำงานอยู่ในสวน สักพักหนึ่ง มีผู้นำอาหารมาให้ทาสเด็กคนนี้ ในขณะนั้นเองมีสุนักจรจัดตัวหนึ่งเดินผ่านเข้ามายืนข้าง ๆ ทาสเด็กผิวดำคนนั้น เขาจึงโยนอาหารที่เป็นขนมปังให้สุนัขตัวนั้นไป เมื่อสุนัขกินขนมปังเสร็จก็ยังไม่ยอมจากไป ทาสเด็กผู้นี้จึงโยนชิ้นที่สอง และสามไปให้สุนัขตัวนั้นอีก ดังนั้น เขาจึงไม่มีขนมปังเหลืออยู่ในมืออีกต่อไป

ท่านอิบนิ ญะฟัร ได้ถามเด็กทาสผิวดำขึ้นว่า “ท่านได้รับขนมปังเพื่อเป็นอาหารประทังชีวิตกี่ชิ้นต่อวันหรือ?”

เด็กทาสผู้นั้นตอบไปว่า “ผมได้รับขนมปังสามชิ้นต่อวันดังที่ท่านเห็นนั่นแหละครับ”

ท่านอิบนิ ญะฟัร จึงถามไปว่า “แล้วทำไมหนูจึงเอาอาหารให้สุนัขกินเสียทั้งหมดแทนที่จะเก็บไว้กินเองบ้าง”

เด็กทาสผิวดำ “ผมไม่พบสุนัขแถว ๆ นี้เลย ดังนั้น จึงเดาว่าสุนัขตัวนี้คงต้องเดินทางมาจากระยะทางแสนไกลจนมาถึงที่นี่ และมันคงหิวมาก ดังนั้น ผมจึงรู้สึกละอายใจเหลือเกินหากไล่มันไปโดยไม่ให้อะไรมันกิน”

ท่านอิบนิ ญะฟัร “แล้ววันนี้หนูจะเอาอะไรกินล่ะ”

เด็กทาสผิวดำ “ผมก็คงต้องอดอาหารไปหนึ่งวัน แต่ก็ไม่เป็นไรครับ”

อิบนิ ญะฟัร จึงพูดขึ้นในใจกับตนเองว่า “ผู้คนต่างกล่าวขวัญว่าเธอช่างเป็นคนใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายเสียเหลือเกิน แต่เด็กทาสผิวดำคนนี้กลับเป็นผู้มีน้ำใจกว้างขวางกว่าเธอมากนัก”

หลังจากนั้น ท่านอิบนิ ญะฟัร ได้เดินทางกลับเข้าเมือง โดยได้ขอซื้อทาสเด็กผิวดำผู้นั้นให้เป็นอิสระ พร้อมกับที่สวนแห่งนั้นจากเจ้าของ และมอบสวนให้กับทาสเด็กผู้มีน้ำใจเพื่อเอาไว้ทำกินต่อไป !!

แปล: สุชาติ เศรษฐมาลินี