ลืมดุอาร์กูนุด ในละหมาดซุบฮิ โอ้ววว!! จะทำไงดี


82,508 ผู้ชม

ซูยุดซะวี คืออะไร อ่านอย่างไร ใช้ตอนไหน เหตุที่ต้อง ซูยุดซะวี


ลืมดุอาร์กูนุด ในละหมาดซุบฮิ โอ้ววว!! จะทำไงดี

อนึ่งสาเหตุสุนัต (ส่งเสริม) ให้ซุญูดซะฮฺวี มี 5 ประการ (จำนวนข้ออาจแตกต่างจากหนังสือเล่มอื่น ๆ  แต่มโนทัศน์อาจเหมือนกัน) ดังนี้

1)  ละทิ้งประการที่เป็นสุนัตอับอ๊าฎข้อใดข้อหนึ่ง (เป็นอย่างน้อย)  จะด้วยจงใจหรือไม่ก็ตาม (ถ้าคิดว่าวันนี้ฉันขี้เกียจทำสุนัตอับอ๊าฎ  ฉันทำมามากแล้ว  วันนี้เอาประการที่เป็นรูก่นก็พอ  อย่างนี้ก็เข้าข่าย)

2)  สงสัย เรื่องสุนัตอับอ๊าฎว่า  “เอ่อ!  ฉันทำสุนัตอับอ๊าฎอันนี้  อันนั้น  หรือยังหน๋อ?”  สงสัยไปสงสัยมาปาเข้าไปนานพอสมควร  อย่างนี้ก็เข้าข่าย

3)  การกระทำบางอย่าง (บางอย่างแม้จะลืม  แต่ละหมาดนั้นโมฆะ)  ด้วยการลืม  ไม่ทำให้ละหมาดนั้นโมฆะ  (ซึ่งต่อไปนี้เป็นตัวอย่างของการกระทำในละหมาด  หากกระทำด้วยเจตนนาละหมาดนั้น  ก็จะเสีย  แต่หากลืมละหมาดนั้น  ยังใช้ได้) เช่น นาย ก ทำรูก่นสั้นใด ๆ ของละหมาดให้เป็นรูกนยาว (โดยลืม)  ตัวอย่างรูก่นสั้น คือ การเอี๊ยะอฺติดาล  การนั่งระหว่างสองซุญูด  การกล่าวน้อย ๆ   การกินเล็กกะริดจิด  การเพิ่มรอกาอัต  หรือเพิ่มรูก่น  หรือทิ้งรอกาอัต  หรือรูก่นเพราะลืม

4)  สลับที่ของการละหมาดที่ต้องมีคำกล่าว (เกาลี) ไปยังที่อื่นจากที่ที่มันควรจะถูกอ่านในละหมาด  เช่น รุก่นเกาลี  ได้แก่  อ่านซูเราะฮฺอัล-ฟาติหะฮฺในรุกั๊วะอฺ  หรืออ่านอัต-ตะฮิยะฮฺครั้งสุดท้ายในกียาม (ขณะยืน)  (เรื่องนี้ ถ้าเจตนาอ่าน  ละหมาดจะโมฆะ  แต่ถ้าลืมนั่นแหละ  เข้าข่ายซุญูดซะฮฺวี)  สุนัตอับอ๊าฎ (เกาลี)  ได้แก่  อ่านดุอาอ์กุนูตในรุกั๊วะอฺ  หรืออ่านอัต-ตะฮิยะฮฺครั้งแรกในกียาม (เรื่องนี้ถ้าเจตนาหรือลืมอ่าน  ละหมาดจะไม่โมฆะ  แต่นั่นแหละ  เข้าข่ายซุญูดซะฮฺวี)  สุนัตฮัยอะฮฺ (เกาลี)  ได้แก่  การอ่านซูเราะฮฺ  หรือดุอาอ์อิฟติตะฮฺในรุกั๊วะอฺ  (เรื่องนี้ถ้าเจตนาหรือลืมอ่าน  ละหมาดจะไม่โมฆะ  แต่นั่นแหละเข้าข่ายซุญูดซะฮฺวี)

5)  สงสัยว่า  “ฉันละหมาดไปกี่รอกาอัตแล้วล่ะเนี่ยะ  เฮ้ย! 3 หรือว่า 4 รอกาอัตแล้วหว่า?”  ถ้าสงสัยอย่างนี้ ให้ยึดจำนวนที่น้อยที่สุดคือ 3  แล้วละหมาดต่อไปอีก 1 รอกาอัต  เพื่อให้ครบ 4 รอกาอัต  แต่ก่อนให้สลาม  อย่าลืมซุญูดซะฮฺวีนั่นเอง

หมายเหตุ:  ในละหมาดหนึ่ง ๆ  ไม่ว่าคุณ ๆ เรา ๆ จะมีสาเหตุให้ต้องซุญูดซะฮฺวีมากหลายประการ  ก่อนให้สลาม (หลังอ่านอัต-ตะฮิยะฮฺครั้งสุดท้ายและดุอาอ์)  สุนัตให้ทำการซุญูดซะฮฺวี  โดยเหนียตว่า “ฉันซุญูดซะฮฺวีเนื่องจากทิ้ง...(เช่น กุนูตศุบฮิ)...”  และอ่านขณะซุญูดซะฮฺวีว่า  “ซุบฮาน่า  มัน ลายะนามู้ วะ ลายัสฮู

ที่มา (ชื่อตำรา): ฮิดายะตุศ-ศิบยาน  (หน้า 21)

ต้นฉบับมลายูยาวีโดย:  อบู อับดุลลอฮฺ หุสัยน์ นะศีรฺ บิน มุฮัมมัด ฏอยยิบ

แปลไทยโดย: โชคอนันต์ รักทรัพย์ 

(นศ.สาขาภาษาอังกฤษ มหาวิทยาลัยอิสลามยะลา) / www.sunnahstudent.com

https://islamhouse.muslimthaipost.com/article/20693

บทความที่น่าสนใจ

อัพเดทล่าสุด